Nieuws
Het verhaal van Kees Smit
27-12-2020 • Geen categorie
Als jonge jongen wist ik al dat ik predikant wilde worden. Het was dus niet vreemd dat ik later op de Theologische Universiteit van Kampen terecht kwam. Maar ik wilde niet in het wereldje van studenten blijven hangen, maar tussen de ‘gewone’ mensen wonen. Ik besloot dus niet in Kampen te blijven wonen.
Na een stage in onder andere Amsterdam, werd ik predikant in Tilburg en later in Dokkum. Ik kom oorspronkelijk ook uit Friesland. Ik heb wel eens diensten in het Fries geleid.
Een supervisor vroeg mij eens of het dovenpastoraat niet iets voor mij was. Ik kende vrijwel geen dove mensen en er was er op dat moment ook geen vacature in die hoek. Toen ik later wel een vacature zag staan, heb ik gesolliciteerd. Ik heb toen meegelopen met ds. Martin Visser om te ontdekken wat dovenpastoraat inhoudt.
Als gemeentepredikant manage je een hele gemeente. Dovenpastoraat is veel specifieker gericht op pastoraat van de doven. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van deze overstap.
Eigenlijk was ik altijd al bezig met de Bijbelse boodschap over te brengen in zo begrijpelijk mogelijke taal en het functioneel inzetten van beeld. In de doventaal is het belangrijk visueel te kunnen denken. Hier krijgen wij dan ook toerusting in. Niet woorden en zinnen maken de taal, maar beelden.
Dit wil overigens niet zeggen dat je theologie simpeler maakt, maar anders brengt. Dove mensen doen dit zelf al van nature. Horenden moeten dit leren. Ik heb in twee jaar tijd gebarentaal geleerd.
Je kunt spreken van twee culturen, Die van horenden en die van doven. Als je in de dovenwereld wilt dienen, zal je hun cultuur moeten leren kennen. Je kunt het vergelijken met zendingswerk in andere delen van de wereld. Dat vraagt ook om verdieping in andere culturen wil je goed kunnen communiceren. In de horende wereld is veel onwetendheid wat betreft de dovenwereld.
Voor mij was het in het begin ook een nieuwe wereld. Ik voelde mij vaak een buitenstaanders wanneer ik in het gezelschap was van een aantal dove mensen. Maar dit werkt natuurlijk beide kanten op. Dove mensen zien zich vaak buitenstaander wanneer zij bij horenden in een ruimte zijn. Maar wanneer je contact met elkaar weet te maken, besef je dat je beide mens bent en we samen op zoek zijn naar God.
Gods spreekt door alle zintuigen heen. Vroeger zeiden ze aan de hand van Bijbelteksten dat geloof uit het horen is. Deze tekst werd vaak verkeerd gebruikt. Alsof je God alleen kunt leren kennen door het gesproken woord, de preek dus. Maar waar het in deze tekst om gaat, is dat we moeten gehoorzamen. Dat is wat anders.
Gebarentaal is geen arme taal met minder mogelijkheden. Het is een rijke taal met meer gevoel, waarbij je je hele lichaam gebruikt.
Het zou mooi zijn wanneer binnen het Interkerkelijk Doven Pastoraat er net zo veel doven als horenden betrokken zijn, 50/50 dus.
De impact van het IDP? Het brengt twee culturen bij elkaar die één Heer dienen. Daarbij kun je zeggen dat de doven het goede voorbeeld geven aan de horenden. Want binnen het IDP werken kerkleden uit diverse kerkgenootschappen al heel erg goed met elkaar samen. De kerk is het Lichaam van Christus. We hebben allemaal onze eigen gaven. We hebben elkaar nodig. Een vraag die ik mijzelf altijd stel, is: wat wil God dat wij van elkaar blijven leren?
Gebruik jouw gaven en breng twee werelden bij elkaar in een kerk!
WORD VRIJWILLIGER BIJ HET IDP.
Meld je hier aan!